Όταν βρέχει πινέζες στην Μπαλονοχώρα
κι η πινεζοψιχάλα γίνεται πινεζομπόρα,
και πέφτουν οι πινέζες απ' τα σύννεφα με φόρα
και βροντάει και βροντάει κι η βροχή δε σταματάει,
τα μπαλόνια τα καημένα τρέχουνε στους δρόμους
φοβισμένα, ταραγμένα και στο δάκρυ βουτηγμένα.

Μπαλόνια πολλά, μπαλόνια χιλιάδες
με σηκωμένους τους γιακάδες
παππούδες, γιαγιάδες, αγόρια, κοπέλες
μ' ανοιχτές ομπρέλες.

Κι αν κανένα άτυχο μπαλόνι
που ρούχα απλώνει, το χωράφι του οργώνει,
ή στη στάση περιμένει το μπαλονοτράμ,
δεν προλάβει την ομπρέλα του ν' ανοίξει,
ακούγεται ένα... ΜΠΑΜ!
και πέφτει το μπαλόνι τέζα
τρυπημένο απ' την πινέζα!

Έρχεται αμέσως το φορείο,
το πηγαίνει στο νοσοκομείο,
και μπαλονογιατροί μεγάλοι,
εγχείρηση του κάνουν πλαστική
και το φουσκώνει πάλι
με τεχνητή αναπνοή.

– Πού οφείλεται, κύριε γιατρέ,
αυτή μου η αδιαθεσία;
– Στις πινέζες φαίνεται
ότι έχεις μια μεγάλη ευαισθησία!
Μη σε νοιάζει όμως, θ' αναρρώσεις
αν στο κρεβάτι σου ξαπλώσεις,
μείνεις ξαπλωμένο εκεί ως την άλλη Κυριακή
και μ' ένα φυσερό παίρνεις αέρα καθαρό
κάθε μέρα το πρωί.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια ωραία και τρελά
συμβαίνουν το χειμώνα στην Μπαλονοχώρα,
αλλά όταν σταματάει η πινεζομπόρα,
όλα τα μπαλόνια κάνουν ολόθερμη ευχή
ποτέ, ποτέ μην ξαναβρέξει πινεζοβροχή!