Θυμάμαι ακόμα το δωμάτιο μικρό
γινόταν στρογγυλό κοντά μου σαν ερχόσουν.
Κράταγε η νύχτα το παράθυρο κλειστό
κι εσύ το χέρι μου σφιχτά γιατί φοβόσουν.

Θυμάσαι πάλι μα εγώ σε χάνω
και στο σκοινί σου ακροβατώ,
όλο κοντεύω μα δε σε φτάνω
θα με κρατήσεις ή θα χαθώ.
Θυμάσαι μήπως ή ως συνήθως
θυμάμαι εγώ και για τους δυο.

Θυμάσαι που έγερνες στον ώμο μου απαλά
και τρυφερά μου μιλούσες για χαμένα καλοκαίρια.
Τώρα έχεις χάσει της αγάπης τα κλειδιά
στον τοίχο κρέμονται βουβά σαν ζωγραφιά.

Θυμάσαι πάλι μα εγώ σε χάνω
και στο σκοινί σου ακροβατώ,
όλο κοντεύω μα δε σε φτάνω
θα με κρατήσεις ή θα χαθώ.
Θυμάσαι μήπως ή ως συνήθως
θυμάμαι εγώ και για τους δυο.