Κεντώ στου πόνου τα λινά
πάλι τη θύμησή σου
δάκρυ βελόνα και κλωστή
κι όσα έζησα μαζί σου.

Κόκκινο βάζω στην καρδιά
πράσινο στην ελπίδα
και μαύρο για την ξενιτειά
που μες τα μάτια σου είδα.

Μόνο το μαύρο χαίρεται
κι από χαρά γελάει
που γέμισε όλη την καρδιά
και η ψυχή πονάει.

Κι εντός του φεγγαριού το φως
σύννεφα με το γκρίζο
και αναστεναγμός βαθύς
βγαίνει κι εγώ δακρύζω.

Το θαλασσί του ουρανού
θλιμμένο με κοιτάζει
και όλο το μπλε της θάλασσας
κλαίει κι αναστενάζει.

Μόνο το μαύρο χαίρεται
κι από χαρά γελάει
που γέμισε όλη την καρδιά
και η ψυχή πονάει.