Ήρθαν χαράματα,
μα δεν κοιμάμαι,
έχω παρέα,
κύκλους καπνού,
γύρω φαντάσματα,
μα δε φοβάμαι,
τι να ταράξει,
τον άδειο νου….

Ήτανε χάραμα,
που είχες φύγει,
ίδιο απαράλλαχτο,
όπως αυτό,
και κάθε χάραμα,
με πιάνουν ρίγη,
μοιάζει αβάσταχτο,
κάθε λεπτό…

Λέω σ’ αντάμωσα,
στον εαυτό μου,
κι ότι μίλησες,
για επιστροφή,
ψεύτικοι διάλογοι,
απ το μυαλό μου,
πόθοι παράλογοι,
καταστροφή…

«Με λες αγάπη σου,
μα δε γυρνάω,
σε ξένο όνομα,
δεν απαντώ.
Να πεις στην χάρη σου,
που την ξεχνάω,
μια μέρα απότομα,
θα θυμηθώ.
Χάραμα έφυγες,
τι ειρωνεία,
άγριο χάραμα,
να τρελαθώ…»