Ποια μνήμη με έφερε εδώ
σε τόπο μαγεμένο
που έχω αιώνες να σε δω
πουλί μαρμαρωμένο.

Η μάσκα πρόσωπο παλιό
που καίει το πρόσωπό μου
με χέρια στον ζεστό πηλό
φτιάχνω τον άνθρωπό μου.

Χίλιες φορές σε έχασα
κι όμως ακόμα αντέχω
Μία φορά σε ξέχασα
χίλιους θανάτους έχω.

Πόσες φορές ανάστησα
εγώ τον θάνατό σου
και τις πληγές σου κράτησα
και το αναφιλητό σου.

Με αίμα στα θεμέλια
στεριώνει το γεφύρι
του κόσμου η συντέλεια
κι ο κόσμος πανηγύρι.

Χίλιες φορές σε έχασα
κι όμως ακόμα αντέχω
Μία φορά σε ξέχασα
χίλιους θανάτους έχω.