Δες πώς μ’ έβγαλε ο δρόμος μου
κι έφτασα μια νύχτα μόνος μου
μέσα απ’ τα στενά του Πειραιά
στην παλιά μας γειτονιά

Στο περίπτερο η Αγγελική
ήταν τόσο διαφορετική
η πλατεία άδεια από παιδιά
ψύχρα μόνο κι ερημιά

Στου Πειραιά τη γειτονιά
που μ’ αγαπούσες μια φορά

Αναμνήσεις μου ερείπια
μες στην αγκαλιά του Πειραιά
αναμνήσεις μου φαντάσματα
στης ζωής μου τα χαλάσματα

Του σπιτιού η όψη σκοτεινή
έβαλα στην πόρτα το κλειδί
το παρόν σε αντιπαροχή
έλεγε η επιγραφή

Στου Πειραιά τη γειτονιά
που μ’ αγαπούσες μια φορά

Αναμνήσεις μου ερείπια
μες στην αγκαλιά του Πειραιά
αναμνήσεις μου φαντάσματα
στης ζωής μου τα χαλάσματα