Υπήρχε ένα κυνηγός στο δάσος
με μια χλαίνη, μια κουκούλα κι ένα όπλο.
Κανείς δεν είχε δει ποτέ το πρόσωπο του
και όλοι τρέμανε σε κάθε κρότο.

Και λίγο λίγο το χωριό άρχισε ν’ αδειάζει,
κάθε μέρα βρίσκαν κι ένα σκοτωμένο.
Δίναν κατάρες να τον δούνε να σφαδάζει
κι είπαν τον άγνωστο να βρουν καταραμένο.

Οι πιο γενναίοι από πίσω τον ζυγώσαν
ήταν γλοιώδης, σκοτεινός και σκουληκιάρης.
Αργά τη νύχτα στο ποτάμι τον κυκλώσαν
και τότε έμαθαν ποιος είναι ο μακελάρης.

Όρμησαν πάνω του με βία οργισμένοι
και το σκοινί είχαν περάσει στο λαιμό του.
Μα ξαφνικά όσοι κοιτάξαν τρομαγμένοι
είδε ο καθένας εαυτόν, το πρόσωπο του.

Και συνωμότησαν όλοι να τον αφήσουν
κι εκείνος πίσω στο χωριό πήγε απ’ τους πρώτους.
Κοινή απόφαση γι αυτόν να μη μιλήσουν
να μη σας πω πως πια δεν άκουγαν τους κρότους.
Τους κρότους.