Με κοίταζες στα μάτια
και ήσουν πάντα, σιωπηλή.
Το βλέμμα σου δεν ήξερα
τη θέλει να μου πει.

Με ζήταγες τα βράδια
όμως ήμουν, μακριά.
Μου ζήταγες, να αλλάξω
πριν να είναι ποια αργά.

Και `γω σου έλεγα
καμιά φορά, το σ’ αγαπώ.
Μα τώρα μόνο βλέπω
πώς δεν ήταν αρκετό.

Και πέρασε ο καιρός
και να με τώρα, κλαίω εγώ.
Θα είχα τόσα να σου πω
αν ήσουνα εδώ.

Πετάγομαι στον ύπνο μου
και ανάβω φώτα να σε βρω
δεν μπορώ.

Λίγο ακόμα και θα συνηθίσω.
Τις, παλιές, συνήθειες να σβήσω.
Και, υπόσχομαι, να προσπαθήσω.
Μα η φωνή σου δεν ξεχνιέται.
Στο δωμάτιο, πλανιέται.

Η αγάπες που περάσανε
σε πλήγωσαν πολύ.
Λυπάμαι που για σένα
ήμουν άλλη μια πληγή.
Μα τώρα που μου λείπεις
βλέπω πόσο σ’ αγαπώ.
Το χρόνο όμως να γυρίσω
πίσω δεν μπορώ.
Πετάγομαι στον ύπνο μου
και ανάβω φώτα να σε βρω.
Δεν μπορώ.