Δυο μέρες τώρα δε σταμάτησε η βροχή
δυο νύχτες βγάζω στη σιωπή σου φυλακή
κι όσο πληρώνω λάθη χρέη μου παλιά
κρατάς τα μάτια σου παράθυρα κλειστά
ένα σου βλέμμα άφησέ με να διαβώ
και με τον πόνο σου στα χέρια να πιαστώ

Μη βιαστείς να χαθείς
δίνω λόγω τιμής χαρακτήρα να αλλάξω
κι αν μας έφερα εδώ
έχω φταίξει θα πω και σαν άντρας θα κλάψω
και σαν άντρας θα κλάψω

Δεν περιμένω χάρη πια να μου δοθεί
τα μάτια ανοίγεις και στενεύει το κελί
μου φανερώνουν μια απόφαση βαριά
και γκρίζα δάκρυα σαν μπόρα που ξεσπά
σ’ αυτή τη μπόρα δώσ’ μου άδεια να μπω
και με τον πόνο σου εγώ να χτυπηθώ