Μύριζε βροχή το χώμα,
τα φιλιά σου μέσ’ στο στόμα ήτανε πικρά
κι ήταν σούρουπο χειμώνα,
κόκκινο σαν ανεμώνα κι έφυγες μακριά.

Δυο κεριά στη βροχή, τη δική μας ζωή
μου θυμίζουνε τώρα,
δυο κεριά στη βροχή και εμείς μοναχοί,
μέσ’ στου πόνου τη χώρα.

Έπεφταν στη γη τα φύλλα
κι είχα μια ανατριχίλα μέσα στην καρδιά,
μου ‘πιασες δειλά το χέρι
και μας φύσαγε το αγέρι στην ακρογιαλιά.

Δυο κεριά στη βροχή, τη δική μας ζωή
μου θυμίζουνε τώρα,
δυο κεριά στη βροχή και εμείς μοναχοί,
μέσ’ στου πόνου τη χώρα.