Έξω στην πόλη έχει νυχτώσει,
ασήμαντη θέα μέσ’ στη βροχή
καρδιά μου, πώς τρέμεις, σ’ έχουν προδώσει,
είναι παράφωνη η εποχή.

Λόγια δίχως σημασία
λάμπουν μέσα στα σκοτάδια
μα η δική μας φαντασία
βλέπει τη ζωή μας άδεια.

Άλλοι χορεύουν, άλλοι μεθάνε,
μπροστά μου βλέπω φιάλες κενές,
οι σκέψεις μαύρες να με πονάνε,
φέρνει ο αέρας φάλτσες φωνές.