Ίσως,
κάποιο απόγευμα σ’ ένα λιμάνι
το χυμένο της νύχτας μελάνι
κάποια θλίψη που το παρακάνει
ίσως κάτι να σε φέρει.

Ίσως,
μια απόσταση που ’χει μικρύνει
για τα λάθη σου να σ’ ανακρίνει
και σ’ εμένα να σε κατευθύνει
ίσως, λέω ποιος το ξέρει.

Γι’ αυτό το ενδεχόμενο πως ίσως επιστρέψεις
δε βγαίνω απ’ το σπίτι μου, δεν έχω επισκέψεις.
Γι’ αυτό το ενδεχόμενο τις νύχτες έχω φώτα
γεμάτο το ποτήρι σου, μισάνοιχτη την πόρτα.

Έλα, μην αργείς έλα, και θα δεις
τα σύνορά μου έκλεισα γι’ αυτό το ενδεχόμενο
και όνειρα απέκλεισα, για έρωτα επόμενο.

Ίσως,
ξημερώματα κάποια σου τύψη
στο κρεβάτι σου να σε συντρίψει
πως μ’ αγάπησες, ν’ αποκαλύψει
και συγγνώμη… να ζητήσεις.

Ίσως,
τους ανθρώπους τους άδειους αν ζήσεις
πως σε κάλυπτα, να νοσταλγήσεις
να ’ναι χείμαρρος οι συγκινήσεις
κι ίσως τότε να γυρίσεις.

Γι’ αυτό το ενδεχόμενο πως ίσως επιστρέψεις
δε βγαίνω απ’ το σπίτι μου, δεν έχω επισκέψεις.
Γι’ αυτό το ενδεχόμενο τις νύχτες έχω φώτα
γεμάτο το ποτήρι σου, μισάνοιχτη την πόρτα.

Έλα, μην αργείς έλα, και θα δεις
τα σύνορά μου έκλεισα γι’ αυτό το ενδεχόμενο
και όνειρα απέκλεισα, για έρωτα επόμενο.