Σαν σπίρτο που δεν παίρνει φωτιά
όλα μου τα λάθη τα ξόδεψα πια.
Πως έκανα το άσπρο μαύρο,
έμεινα σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Μπροστά απ´ τα μάτια μου ξανά
βλέπω την ζωή μου όλη να περνά.
Πως έγινα μια πέτρα στην σιωπή,
πήρα το ξέρω άξια ανταμοιβή.

Γιατί δεν μπορώ να αγαπήσω
γιατί δεν μπορώ τον κόμπο να λύσω
κάτι με κρατά και όλο κάνω πίσω.

Πως απ´ το αδιέξοδο θα βγω,
πόσα εκατομμύρια άλλοι όπως εγώ.
Πως άφησα το νήμα να χαθεί,
μοναχός του κανείς δεν θα σωθεί.

Γι’ αυτό ο ουρανός δεν απαντά
γι’ αυτό η αλήθεια στο νου μας δε χωρά.
Γιατί ότι κι αν έχω δεν μου αρκεί,
γιατί ρωτάω αφού ξέρω το γιατί.

Γιατί δεν μπορώ να αγαπήσω
γιατί δεν μπορώ τον κόμπο να λύσω.