Η κουπαστή του καραβιού που σε κρατά
τον καημό πώς να βαστάξει τόσα χρόνια
κρατάς βαθιά μεσ την καρδιά λαβωματιά
του χωρισμού απ΄ την αγάπη την αιώνια!

Μόνος αρμένισες σε πόντους μακρινούς
ξόρκιζες θάλασσες ,φουρτούνες μα και θλίψεις
νόμιζες δίπλα σου κρυφά ζούσε καημούς
απ' των ανθρώπων μακριά τις κατακρίσεις .

Η κουπαστή του καραβιού που σε κρατά
ξενιτεμό πάντα που εξορίζει χώρια
βάζει ανάμεσα στα σώματα μαχαίρι
μα οι ψυχές ανταμωμένες στα βαπόρια.

Πόθησες νιός να 'ναι δική σου κάθε σου αυγή
αλλά ενάντια πεισμώσαν μοίρες λάγνες
και στην επήραν μακριά απ' την αγκαλιά
μόνη να κλαίει για του έρωτα τις πλάνες.

Έκτοτε πόνος και το κλάμα το βουβό
η κάθε όμορφη στιγμή που την θυμάσαι
αγγελοφέρνει γελαστή μεσ'το μυαλό
και σε σκεπάζει μ'άστρα και φτερά όπως κοιμάσαι.

Η κουπαστή του καραβιού που σε κρατά
τον καημό πώς να βαστάξει τόσα χρόνια
κρατάς βαθιά μεσ την καρδιά λαβωματιά
του χωρισμού απ' την αγάπη την αιώνια!