Φεγγάρι η πόρτα μες το νου,
τις μυρωδιές αλλάζει.
Τις θύμησες φέρνει κοντά,
σαν παίρνει και βραδιάζει.

Κι αργά ανασαίνει στα κρυφά,
κάτω απ’ τ’ αλμυρίκι.
Ως να ‘τανε τ’ ανάσαιμα,
πνοή και καταδίκη.