Σ’ άρεσε πάντα να καπνίζεις και να κλαις
για ξένα βάσανα, για ξένες αμαρτίες
σκιές να βλέπεις στα χαρτιά σου απατηλές
και στον καφέ τους έρωτές σου τραυματίες, τραυματίες

Είσαι μια χώρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει
μοιάζεις μ’ ανάμνηση μιας νύχτας μακρινής
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη

Ποτέ δεν ήξερα τι θα `θελες να πεις
πόσα πολλά είχες κρυφά, πόσα κρυμμένα
χανόσουν μέσα στα τοπία της σιωπής
σε μιαν ομίχλη με ταξίδια μεθυσμένα, μεθυσμένα

Είσαι μια χώρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει
μοιάζεις μ’ ανάμνηση μιας νύχτας μακρινής
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη