Νιώθω, για σέ' μελαχροινό,
βαθιά, μέσ' στην καρδιά μου,
τους πόνους και τους στεναγμούς,
που τρών', τα σωθικά μου.

Ούτε μια ώρα, δεν περνά,
να μη σε συλλογούμαι,
τη ζωγραφιά σου, μες στον νου,
την έχω και κοιμούμαι.

Δίχως εσέ' ανάπαυση
και να κρυφτώ, δε βρίσκω,
για σένα, νιώθω τους καημούς,
για σένα, αποθνήσκω.

Έχω, μέσ' στη ζωή,
καημούς και βάσανα, για σένα,
πάψε και πλέον, μη χτυπάς,
σε στήθη, πονεμένα.

Έχω για σέ' μες στην καρδιά,
πόνους εγώ για σένα,
πάψε και πλέον, μη χτυπάς,
σε στήθη, πονεμένα.

Έλα με λαχροινό πουλί,
μέσα στην αγκαλιά μου,
όλα να σβήσουνε μαζί
μες στα θερμά φιλιά μου.

Κάθε πρωί, με τη δροσιά,
που θα λαλούν τα αηδόνια,
όλα, με χάδια και φιλιά,
θέ' να περνούν τα χρόνια.