Ξέρω μια χώρα πάνω απ' τα σύννεφα
χωρίς σημαία και δίχως σύνορα.
Εκεί οι μόνοι στους δρόμους χύνονται
μ' άσπρα μαντήλια ζευγάρια γίνονται.

Ξέρω μια χώρα πάνω απ' τα γήινα
χάλκινα παίζουν, βαράνε τα πήλινα.
Χαρές ποτήρια που τις γεμίζουνε
κι όταν αδειάζουν ξαναγεμίζουνε.
Κι άμα σπάσει καμιά
περπατούν στα γυαλιά.

Βρε ζωή τόσα χρόνια τσάμπα μην τα ξοδεύεις
στης καρδιάς τα σαλόνια το χορό σου να σέρνεις.
Τα φιλιά τους οι μόνοι σ' άλλους μόνους να δώσουν
κι όπως θα ξημερώνει τα παπούτσια να λιώσουν
από αυτό το χορό.

Ξέρω μια χώρα στ' άστρα τη χτίσανε,
του κόσμου οι λίγοι την κατοικήσανε.
Τι είναι τα σπίτια χτισμένα όνειρα
για αυτούς που ζήσαν μες στα λασπόνερα.
Κι από τη λάσπη ξανά
σπαρταρούν τα κορμιά.

Βρε ζωή τόσα χρόνια τσάμπα μην τα ξοδεύεις
στης καρδιάς τα σαλόνια το χορό σου να σέρνεις.
Τα φιλιά τους οι μόνοι σε άλλους μόνους να δώσουν
κι όπως θα ξημερώνει τα παπούτσια να λιώσουν
από αυτό το χορό.