Το δάκρυ έγινε βροχή,
η νύχτα πάλι σιωπηλή και με κοιτάζει.
Τ' αστέρια κρύφτηκαν ξανά
και το φεγγάρι δε μιλά, πως με τρομάζει.

Έφυγες κι έπαψα να ζω
και στην καρδιά μου τι να πω, που με ρωτάει.
Πάλι στο ψέμα θα χαθώ,
για το δικό σου το κενό, που με πονάει.

Κι εσύ, δε νοιάστηκες αν ζω ή αν πεθαίνω,
κι αν τη σιωπή σου λίγο λίγο ανασαίνω.
Που ταξιδεύεις και αλλάζεις ουρανό
και δε μ' ακούς που σου φωνάζω σ' αγαπώ.

Το δάκρυ έγινε βροχή,
κάθε σταγόνα σαν γυαλί, γλυκά με κόβει.
Κι απόψε σύννεφα πολλά,
μου 'χουν σκεπάσει την καρδιά, χιλιάδες φόβοι.

Ο ήλιος χάθηκε ξανά,
μα εσύ δεν είσαι πουθενά, μόνος μου θα 'μαι.
Θα 'ρθει κι απόψε η μοναξιά,
να με τυλίξει σαν φωτιά, πόσο φοβάμαι.

Κι εσύ, δε νοιάστηκες αν ζω η αν πεθαίνω,
κι αν τη σιωπή σου λίγο λίγο ανασαίνω.
Που ταξιδεύεις και αλλάζεις ουρανό
και δε μ' ακούς που σου φωνάζω σ' αγαπώ.