Κάποτε ήταν η αγάπη μου
το πιο ωραίο απ’ τα λάθη μου.
Τώρα ένα άδειο σκηνικό
κι ένα μαχαίρι φονικό.

Κι εγώ που την αγάπησα
μ’ έκανε να λυπάμαι
κι όσα από εκείνη κράτησα
σαν τραύματα πονάνε.

Όσα κράτησα από εκείνη,
πονεμένα πράγματα
χίλια όνειρα χαμένα
κι άλλα τόσα τραύματα.

Όσα κράτησα από εκείνη
μείναν όλα αζήτητα
λόγια παραπονεμένα
σαν παλιά ριζίτικα.

Κάποτε ήτανε το ταίρι μου
το ουράνιο τόξο και τ’ αστέρι μου.
Τώρα το απόλυτο κενό
σφάλμα που θέλω να ξεχνώ.

Κι εγώ που την αγάπησα
μ’ έκανε να λυπάμαι
κι όσα από εκείνη κράτησα
σαν τραύματα πονάνε.

Όσα κράτησα από εκείνη,
πονεμένα πράγματα
χίλια όνειρα χαμένα
κι άλλα τόσα τραύματα.

Όσα κράτησα από εκείνη
μείναν όλα αζήτητα
λόγια παραπονεμένα
σαν παλιά ριζίτικα.