Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχωρίσω
και να μετρήσω πόσο σ’ αγαπώ.
Πρωτόγνωρη αγάπη νιώθω,
πώς να σ’ το πω;

Πότε σαν λούλουδο γεμάτο μύρο
πότε σαν ρόδο του Μαγιού κλειστό
πότε σαν χείμαρρος με σέρνει,
πού να πιαστώ;

Και κάθε μέρα κι ώρα που περνάει,
σαν να `ναι πρώτη μου φορά τρελή,
ξεχνώ τον κόσμο κι ό,τι θέλω
σ’ ένα φιλί.

Κι έτσι ποτέ μου δεν μαθαίνω τόσο
μήτε κι αν άλλο πόσο σ’ αγαπώ.
Γλυκά πά’ στο κορμί σου γέρνω
για να σου πω:

Καλέ μου, την καρδιά μου πέρα ως πέρα
αγάπης φλόγα καίει και διαπερνά.
Αστείρευτα να λάμπει κάνε
ως τα στερνά!