Σαν τα βαπόρια της αγόνου
πάνε οι καιροί και οι εποχές
λογής πραμάτεια ξεφορτώνουν
στις κουρασμένες μας ψυχές.

Του κόσμου η όψη αλαφιασμένη
ωσάν παιδιού πού `χει χαθεί.
Κι είμαστε τόσο γελασμένοι
κι είμαστε τόσο μοναχοί…

Βρέφος η αγάπη μου στα σπλάχνα
σκιρτά στην πρώτη αναλαμπή,
τρέμει των αστεριών η άχνα
ως πάει στους ύπνους των να μπει.

Η απαντοχή που με παιδεύει
καιρούς και χρόνους εκατό,
πουλί πετούμενο αλαργεύει
κι εγώ το μόχθο μου κρατώ.

Σαν τα βαπόρια της αγόνου
από μουράγιο σε σταθμό
ψάχνουμε στις ρωγμές του χρόνου
τον πληγωμένο μας ρυθμό.