Η παρουσία των λέξεων
αντικαθιστά τις αισθήσεις μας.

Σταματήσαμε να βλέπουμε τα μάτια
μόνο τα διαβάζουμε στο σκοτάδι
κρύψου, κρύψου καλά μη σε δούνε
οι εχθροί παραφυλάνε παντού.
Το χρώμα τους δεν ξέρουμε πώς είναι
έχασε τη λάμψη του ξεθώριασε
σαν τις παλιές φωτογραφίες.

Η λήθη κάλυψε το άρωμα των λουλουδιών
αδύνατον να ξεχωρίσεις το ευώδες από το δυσώδες,
την αύρα από την λάβα
όλα στάχτη είναι άνθρακας και ρίγος.
Το μόνο που μας θυμίζει ότι κάποτε μυρίζαμε
είναι ο καπνός του καμένου σε ναρκώνει
σε κάνει να ονειρεύεσαι ερείπια.

Τώρα ακούμε σκυλιά να ουρλιάζουν
φυλάξου γιατί κινδυνεύεις, φυλάξου καλά
εμείς θα σώσουμε τον κόσμο
θα τον αποστειρώσουμε απ’ τα μικρόβια
στον κλίβανο της παλιγγενεσίας
κραυγές μίσους αλαλάζουν στον αέρα
ορδές μισθοφόρων κραδαίνουν φοβέρα.

Νιώθουμε μόνο το άγγιγμα της σκόνης
το χάδι χάθηκε στον πηγεμό της πλάνης
τα χείλη ξεράθηκαν από την ανομβρία
το σώμα δεν κινείται μόνο του
ακουμπάμε την πλάτη μας στον τοίχο
γινόμαστε ένα με το άψυχο
γιατί αυτό είναι το μόνο που νιώθουμε.

Νός τιμο πλέον είναι το φθηνό μακιγιαζ
αφού η γεύση χάθηκε από τη γη
τώρα η ψυχή ευφραίνεται στην αναλαμπή
που κάνουν οι τροφές της σάρκας μας
όταν περάσει από πάνω τους το λάδι
που αλείφουμε κάθε τι που κερδίζουμε
από μιας τρανής υποταγής στο εύκολο.