Γαλάζιες του καλοκαιριού βραδιές,

θα πάω στα μονοπάτια

στο κέντημα των σταχυών.

Την κοντή θα πατώ χλόη

ρεμβάζοντας, στα πόδια μου

τη δροσιά της θα νιώθω.

Θ’ αφήσω τον άνεμο να λούζει

το γυμνό μου κεφάλι.



Αμίλητος, κι ούτε σκέψη καμιά:

Μα ο άπειρος έρωτας

την ψυχή θα μου πληρώσει

πέρα θα τραβήξω,

μακριά πολύ, ίδιος τσιγγάνος

στη φύση μέσα- ευτυχής

ωσάν με γυναίκα.