Έχεις μια χαραμάδα έγχρωμη,
μου είπες
και μαύρισε η θάλασσα.

Τι να την κάνω τώρα αυτή τη χαραμάδα
το άνοιγμα της μέσα μου ζωής
αφού δεν ξέρω να μιλώ.

Έκλεισα όλα τα παράθυρα
κοιμήθηκα στο περιθώριο της μνήμης
στο άσπρο που αφήνουν οι πληγές
στερέωσα τις μέρες μου.

Και πέρασε η άνοιξη.