Οι πίκρες βρομίζουν κάποτε
σαν σώμα σε αποσύνθεση.
Μυροφορείς την ανάμνηση,
κάθεσαι να πιεις καφέ, να συγχωρέσεις.
Απ’ το φλιτζάνι τινάζεται ένας ήλιος
που λαίμαργα ρουφάς.

Έχουν και ζωές οι καθιζήσεις.