Θολά τα τζάμια απόψε στο σταθμό
ταξίδι βραδινό για Σαλονίκη,
έχεις δυο μάτια άγριο ποταμό
και μια ψυχή που χρόνια ζει στο νοίκι.

Μην ψάχνεις την Ιθάκη σου να βρεις
δε θα τη βρεις αν μόνη δεν τη φτιάξεις.
Κι αν έπεσες μπορείς να σηκωθείς
να μάθεις, να γελάσεις και να κλάψεις.

Θυμήθηκες το σ’ αγαπώ στ’ αυτί
κι εκείνα τα Χριστούγεννα στη Μάνη,
ψιθύρισες βουβά υποκριτή
καθώς τα φώτα ανάβαν στο λιμάνι.

Μην ψάχνεις την Ιθάκη σου να βρεις
δε θα τη βρεις αν μόνη δεν τη φτιάξεις.
Κι αν έπεσες μπορείς να σηκωθείς
να μάθεις, να γελάσεις και να κλάψεις.

Ψηλά τακούνια κι έσβησες το φως
γλυκιά η δροσιά απόψε του Βαρδάρη,
μικρή η μέρα κι ο καημός κρυφός
μ’ ατέλειωτη η νύχτα του Γενάρη.

Μην ψάχνεις την Ιθάκη σου να βρεις
δε θα τη βρεις αν μόνη δεν τη φτιάξεις.
Κι αν έπεσες μπορείς να σηκωθείς
να μάθεις, να γελάσεις και να κλάψεις.