Τα πιο μεγάλα ψέματα χαρίστηκαν σε μένα
μες στ’ Άγια δισκοπότηρα που πίναμε μικροί.
Κι είναι χρησμοί παράξενοι με λόγια μπερδεμένα
που καίνε την αδύναμη του κόσμου αναπνοή.

Δεν ξέρω τώρα τι μου λες ούτε και τι ορίζω
τη γλώσσα μου την έμαθα καθάρια ελληνική.
Μες στο μυαλό μου τους σκοπούς του Μάρκου ψιθυρίζω
και πνίγομαι στη θάλασσα τη φαρισαϊκή.

Ολημερίς τροπάρια που κι ο Θεός βαριέται
κι οι δήθεν πρωτομάστορες μας έχουν αρνηθεί.
Μ’ αυτή του κόσμου η ομορφιά, που μέσα μου πλανιέται,
δεν θα ‘βρει ισοδύναμα ν’ αντικατασταθεί.

Δεν ξέρω τώρα τι μου λες ούτε και τι ορίζω
τη γλώσσα μου την έμαθα καθάρια ελληνική.
Μες στο μυαλό μου τους σκοπούς του Μάρκου ψιθυρίζω
και πνίγομαι στη θάλασσα τη φαρισαϊκή.