Σε θυμάμαι συχνά σε δωμάτια φτηνά
πως μιλούσες γλυκά στο σκοτάδι.
Σώμα ζεστό και το στρώμα απαλό
και στους δρόμους αργούσε το βράδυ.

Έτσι είναι η πόλη καλή αφορμή
να γυρέψουμε σάρκα και χρήμα.
Μα η αγάπη αυτή πως γερνάει στη στιγμή
σε μια γκρίζα και πένθιμη Αθήνα.

Ναι, μα εσύ είσαι καπνός
χάθηκες, πας, προσπερνάς
και στον κόσμο σε χάνω.
Ποτέ πια ξανά δε θ’ ακούσω να λες
σ’ έχω ανάγκη, δεν σ’ έχω ανάγκη,
σ’ έχω ανάγκη, δεν σ’ έχω ανάγκη.
Ο χρόνος κυλάει και ξεχνάς

Σε θυμάμαι συχνά σε δωμάτια φτηνά
ήσουν σάρκα, αγάπη και μύθος.
Μου είπες ξανά πως ζητάς ομορφιά
κι ότι εγώ απ’ αυτήν ήμουν τζίφος.

Μα ήσουν όλο καρδιά για παιδιά σαν κι εμάς
που δε μοιάζουμε σαν αγγελούδια
Γυρνάς ξαφνικά και μου λες, ε, καλά
είσαστε άσκημοι μα λέτε τραγούδια.

Ναι, μα εσύ είσαι καπνός
χάθηκες, πας, προσπερνάς
και στον κόσμο σε χάνω.
Ποτέ πια ξανά δε θ’ ακούσω να λες
σ’ έχω ανάγκη, δεν σ’ έχω ανάγκη,
σ’ έχω ανάγκη, δεν σ’ έχω ανάγκη.
Ο χρόνος κυλάει και ξεχνάς

Κι ούτε θέλω να πω τρελά σ’ αγαπώ
δεν μπορώ πια καημούς να γιατρεύω.
Σε θυμάμαι συχνά σε δωμάτια φτηνά
μόνο αυτό, δε σε σκέφτομαι καν, δε σε γυρεύω.