Μου ‘χουν λείψει τα σκονάκια και οι αντιγραφές,
οι παλαιοί συμμαθητές μου και οι καθηγητές.
Μου ‘χουν λείψει οι κοπάνες και οι αποβολές,
η παρέλαση και οι εκδρομές.

Θέλω να φάω αποβολή τριήμερη,
θέλω να πάω πάλι πενταήμερη.

Αχ και να μπορούσα να γινόμουν παιδί
και να καθόμουνα, στο ίδιο θρανίο, στο ίδιο θρανίο.
Αχ και να μπορούσα να γινόμουν παιδί
και να βρισκόμουνα, στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο σχολείο.

Κι ας είχα πάλι, πάλι, άγχος τρελό και ζάλη
πάλι, πάλι και διάβασμα πολύ.
Πάλι, πάλι, άγχος τρελό και ζάλη
πάλι, πάλι, ξύπνημα το πρωί.

Μου ‘χουν λείψει οι καταλήψεις και η γυμναστική,
τα διαλείμματα, οι φάρσες και η κάθε στιγμή.
Μου ‘χουν λείψει οι παρέες, δύο τρεις κολλητοί,
και οι έρωτες οι εφηβικοί.

Θέλω να φάω αποβολή τριήμερη,
θέλω να πάω πάλι πενταήμερη.

Αχ και να μπορούσα να γινόμουν παιδί
και να καθόμουνα, στο ίδιο θρανίο, στο ίδιο θρανίο.
Αχ και να μπορούσα να γινόμουν παιδί
και να βρισκόμουνα, στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο σχολείο.

Κι ας είχα πάλι, πάλι, άγχος τρελό και ζάλη
πάλι, πάλι και διάβασμα πολύ.
Πάλι, πάλι, άγχος τρελό και ζάλη
πάλι, πάλι, ξύπνημα το πρωί.

Τα μαθητικά τα χρόνια θέλω να ‘ρθουν πίσω
κι ας περάσω χίλια άγχη και ας αρρωστήσω.
Θέλω πίσω ο χρόνος να ξαναρθεί
και να ζήσω και πάλι κάθε στιγμή.

Αχ και να μπορούσα να γινόμουν παιδί
και να καθόμουνα, στο ίδιο θρανίο, στο ίδιο θρανίο.
Αχ και να μπορούσα να γινόμουν παιδί
και να βρισκόμουνα, στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο σχολείο.

Κι ας είχα πάλι, πάλι, άγχος τρελό και ζάλη
πάλι, πάλι και διάβασμα πολύ.
Πάλι, πάλι, άγχος τρελό και ζάλη
πάλι, πάλι, ξύπνημα το πρωί.