Κάθε φορά που με κοιτάς
μου μοιάζουν τα γλυκά σου μάτια
σαν τοπία μαγικά.
Αντίθετά μου, αν θα πας
εγώ θα σπάσω σε κομμάτια,
σαν καθρέφτης ξαφνικά.

Μ’ αγγίζεις και πεθαίνω,
τ’ αντίο πια σπασμένο, δε θα φύγω, στο ’χω πει.
Καρδιά μου, σου ανήκω,
ακόμα κι όταν λείπω, βρίσκομαι εκεί.

Στα χίλια χρόνια μια φορά αυτή η αγάπη
σ’ αυτού του κόσμου τα μικρά, σπουδαίο κάτι.
Απ’ τ’ ουρανού τα λαμπερά ως το κρεβάτι
ένα σώμα μια ζωή.
Στα χίλια χρόνια μια φορά αυτό το πάθος
στα ταραγμένα σου νερά, εγώ ο βράχος.
Κι αν έχεις χάρτινα φτερά κι αν είσαι λάθος
το χρόνο άσε, να το πει.

Σαν το φεγγάρι τ’ ουρανού
θα είμαι εδώ και φως θα ρίχνω,
όταν τρέμεις τις σκιές.
Και μέσα στα βαθιά του νου
με αγκαλιές μου θα σου δείχνω,
πώς το χτες σου, να το καις.

Μ’ αγγίζεις και πεθαίνω,
τ’ αντίο πια σπασμένο, δε θα φύγω, στο ’χω πει.
Καρδιά μου, σου ανήκω,
ακόμα κι όταν λείπω, βρίσκομαι εκεί.

Στα χίλια χρόνια μια φορά αυτή η αγάπη
σ’ αυτού του κόσμου τα μικρά, σπουδαίο κάτι.
Απ’ τ’ ουρανού τα λαμπερά ως το κρεβάτι
ένα σώμα μια ζωή.
Στα χίλια χρόνια μια φορά αυτό το πάθος
στα ταραγμένα σου νερά, εγώ ο βράχος.
Κι αν έχεις χάρτινα φτερά κι αν είσαι λάθος
το χρόνο άσε, να το πει.