Ο πρώτος Χίππυ, στην Αθήνα,
ήτανε τότε ο Σακουλές,
σκελετωμένος απ’ την πείνα,
σου ‘ρχότανε για να τον κλαις.

Δώσε μου μια δεκάρα, ρε,
ζητούσε για- για να μη δουλέψει,
μια Αθήνα, έναν Σακουλέ,
φίνα μπορεί- μπορεί να τονε θρέψει.

Λιαζόταν ξάπλα στην πλατεία
κι είχε κρεβάτι μια σπηλιά,
ήταν, γι’ αυτόν, η ευτυχία,
λίγο ψωμί και μια ελιά.

Δώσε μου μια δεκάρα, ρε,
ζητούσε για- για να μη δουλέψει,
μια Αθήνα, έναν Σακουλέ,
φίνα μπορεί- μπορεί να τονε θρέψει.