Κύματα τα χρόνια, μακριά μάς πήραν
κι οι παλιές αγάπες, γέρικα σκαριά,
είδανε λιμάνια, πέσανε και δείραν
κι έρημη αφήσανε μια θάλασσα πλατειά.

Κύματα οι αγάπες, σμίγουν ένα βράδυ
κάτω απ’ τ’ αστέρια, σ’ όμορφη ακτή,
μένει να θυμάσαι το στερνό το πότι,
κούραση που αφήνει ξέφρενη γιορτή.

Κύματα οι αγάπες, έρχονται και πάνε
και ξαναγυρνάνε με τρελή ορμή,
είμαστε βαρκούλες που μαζί τους πάμε
σε μια, δίχως τέλος, άγονη γραμμή.