Λευκό πουκάμισο και τ’ αεράκι με παίρνει,
με σέρνει ο καιρός και στους δικούς μου με φέρνει,
φτάνω στον τόπο μου, νόστος σε χώρα ελπίδας,
άγνωστα σύνορα, άγνωστης μάνας πατρίδας.

Πέρα απ’ τα σύννεφα και τα βουνά της ανάγκης,
σαρώνει ο άνεμος τους στεναγμούς άγριας μάχης,
κλείνω τα μάτια μου, δίνω στο νου μου τις λέξεις,
με τούτη τη βροχή, σε τι χορό να χορέψεις.

Λευκό πουκάμισο και τ’ αεράκι με παίρνει,
με σέρνει ο καιρός και στους δικούς μου με φέρνει,
φτάνω στον τόπο μου, νόστος σε χώρα ελπίδας,
άγνωστα σύνορα, άγνωστης μάνας πατρίδας.