Καμιά φορά νομίζω πως ξεχνάω,
ξεχνώ να σε θυμάμαι και γελώ.
Μα εκεί που λέω πια δε σ’ αγαπάω
αρχίζω πιο πολύ να σ’ αγαπώ.

Υπάρχουν κάτι βράδια βουρκωμένα
σημαδεμένα λες απ’ τον καημό.
Και μοιάζει η ζωή χωρίς εσένα
πικρό ταξίδι στον ωκεανό.

Εκεί που η λησμονιά χτυπά την πόρτα
και λέω τώρα πια θα γιατρευτώ.
Μου φτάνουνε δυο κουβέντες και μια νότα
κι αρχίζω σαν τρελός να σε ζητώ.

Υπάρχουν κάτι βράδια βουρκωμένα
σημαδεμένα λες απ’ τον καημό.
Και μοιάζει η ζωή χωρίς εσένα
πικρό ταξίδι στον ωκεανό.