Κάθε πρωινό
στην πρώτη ηλιαχτίδα
γεννιέται μια ελπίδα
βαθιά μες στην καρδιά.

Μήπως θα ’ρθεις
μου λέει να ελπίζω
αλλά εγώ γνωρίζω
ότι εσύ είσαι μακριά.

Όμως αν πάψω να σε προσμένω
αν σταματήσω να σε αγαπώ,
στην ερημιά μου θ’ αργοπεθαίνω
δίχως κανένα ιδανικό.

Κάθε πρωινό
την ώρα που χαράζει,
πεθαίνει το μαράζι
που έχω στη ψυχή.

Κάτι σαν φωνή
μου λέει θα γυρίσεις
αλλά οι ψευδαισθήσεις
κρατάνε μια στιγμή.

Όμως αν πάψω να σε προσμένω
αν σταματήσω να σε αγαπώ,
στην ερημιά μου θ’ αργοπεθαίνω
δίχως κανένα ιδανικό.