Μεθυσμένος παίρνω πάλι
της ανατολής τους δρόμους,
πάνω σε μαγικό χαλί
με τη βροχή στους ώμους.

Πόσες θάλασσες πιοτά
πρέπει ν’ αδειάσω,
πόσες νύχτες θ’ αγρυπνώ
για να σε ξεχάσω.

Συντροφιά μου σ’ έχω μόνο
στου μυαλού μου τα ταξίδια,
μα είναι όλα σαν γυρνώ
μονότονα και ίδια.

Πόσες θάλασσες πιοτά
πρέπει ν’ αδειάσω,
πόσες νύχτες θ’ αγρυπνώ
για να σε ξεχάσω.