Τώρα σου γράφω από τη Λήμνο
κοντεύει τρεις δεν έχω ύπνο.
Κι έξω ο αέρας με τρομάζει που φυσά
κι είναι τα φώτα λιγοστά.

Προχτές το βράδυ στ’ όνειρο μου
είδα ξανά τον εαυτό μου,
να τρέχει λεύτερος να μου χαμογελά
κι όλα ήταν τόσο μαγικά.

Μα ξέρω πως αργώ πολύ να απολυθώ
κι έτσι κοντά σου να βρεθώ.
Οι μέρες φεύγουνε μα οι νύχτες δεν περνούν
μονάχος κλαίω μήπως τύχει και με δουν.

Για τις γιορτές θα πάρουμε άδεια
όσοι δεν έδειξαν αυθάδεια
στων ανωτέρων τις ρητές διαταγές
κι ας είν’ παράλογες αυτές.

Οι άλλοι θα μείνουμε εδώ πέρα
στου στρατοπέδου τη φοβέρα,
μαλλιά κομμένα και με ρούχα καθαρά
πατρίς, θρησκεία και χαρά.

Μα ξέρω πως αργώ πολύ να απολυθώ
και το μυαλό μου είναι θολό.
Σαν εφιάλτης όλα γύρω μου γυρνούν
στολές, γαλόνια μου κυκλώνουνε το νου.

Θυμάμαι πως μου λέγαν όλοι
ο άντρας έτσι μεγαλώνει,
σαν πας φαντάρος θα αλλάξεις και μυαλά
θα δουν τα μάτια σου πολλά.

Μα όσα νιώθω εδώ πέρα
κι όσα αντικρίζω κάθε μέρα
θυμίζουν θρίλερ σ’ ένα γκρίζο σκηνικό
από ένα πλάνο γενικό.

Μα ξέρω πως αργώ πολύ να απολυθώ
κι έτσι κοντά σου να βρεθώ.
Οι μέρες φεύγουνε μα οι νύχτες δεν περνούν
μονάχος κλαίω μήπως τύχει και με δουν.

Τώρα σου γράφω από τη Λήμνο
κοντεύει τρεις δεν έχω ύπνο.
Κι έξω ο αέρας με τρομάζει που φυσά
κι είναι τα φώτα λιγοστά.