Πόσα χρόνια αντέχει η αγάπη
να φυλάει στα κρυφά ένα δάκρυ
να πεθαίνει πρωί στον αγέρα
και το βράδυ ν’ ανθίζει ξανά

Ο έρωτας σου ασήκωτη τρέλα
μαχαιριά που ρημάζει τη μέρα
ένα σώμα ριγμένο στη λάσπη
που αγκαλιάζει το φως τρυφερά

Γελάς, γελάς, γελάς
με τυραννάς
γελάς, γελάς…

Ήσουν φλόγα στο χιόνι θυμάσαι
το Δεκέμβρη ποιος ξέρει που θα `σαι
αχ, ψυχή μου, σε πήρε το βράδυ
σε ποια θάλασσα τώρα γυρνάς

Στο λιμάνι τις νύχτες μεθάω
σαν τρελός τα φεγγάρια ρωτάω
τον Ιούλη ο χρόνος ο κλέφτης
μήπως φέρει ξανά στην καρδιά

Γελάς, γελάς, γελάς
με τυραννάς
γελάς, γελάς…