Είμαι ο κτύπος της σιωπής πάνω στο τζάμι
Το μυστικό που είπες να πάρει το ποτάμι
Άδειο δρομάκι που αντηχεί τα βήματα σου
Κι αυτός ο ξένος που τρομάζει τα όνειρα σου

Είμαι ένα ψίχουλο στο γιορτινό τραπέζι
Ένας φωνόγραφος παλιός που ακόμα παίζει
Μια ηλιαχτίδα βιαστική στην κάμαρά σου
Και η σταγόνα της βροχής στα βλέφαρά σου.

Ρωτάς τι είμαι, ρωτάς τι έχω
Είμαι ότι νιώθω γι’ αυτό κι αντέχω
Το είμαι θα’ μαι κι αφού πεθάνω
Είμαι ότι είμαι κι όχι ότι κάνω

Είμαι τ’ αγιόκλημα που γέρνει στο περβάζι
Το δειλινό, λίγο πριν πάρει να βραδιάσει
Μια στάλα μέλι που κολλά στα δάχτυλά σου
Λάδι αγιασμένο κι όλο πέφτω στη φωτιά σου

Ρωτάς τι είμαι, ρωτάς τι έχω
Είμαι ότι νιώθω γι’ αυτό κι αντέχω
Το είμαι θα’ μαι κι αφού πεθάνω
Είμαι ότι είμαι κι όχι ότι κάνω