Χρόνος δὲν εἶναι ὁποῦ τ’ ὡραῖο σου σῶμα,
ὦ Ἑλένη, πρωτοπῆε σὲ γάμου ἀγκάλη,
κ’ ἡ ἀθώα ψυχὴ σοῦ ἀνέβηκε στὸ στόμα,
γιὰ νὰ φιλήσῃ ἀγγελικὰ μίαν ἄλλη.

Νά! - χελιδόνι, ὁποὺ δὲν ἔχει ἀκόμα
φτερὸ κἀνένα εἰς τὸ κορμί του βγάλει,
ἀπ’ τῆς φωλιᾶς τὸ μυρωδάτο στρῶμα
μὲ πόθου βία τεντόνει τὸ κεφάλι.

Εἶναι - ἰδές! - τὸ μικρὸ φυλακωμένο,
ποῦ γιὰ θροφὴ δὲ σχίζει τὸν ἀέρα,
μὲ τὸ στόμα τῆς μάνας του ἑνωμένο.

Ἀλλ’ ὁ γαμπρὸς τι θέλει τέτοια μέρα
στ’ ἀχνά σου χείλη; Ἐκεῖθε φτερωμένο
τὸ θεῖο χελιδονάκι ἐπῆγε πέρα.