Ήταν σφάλμα.
Μια δήλωση ανωφελής.
Δεν είχε την δύναμη.
Απλά δεν την είχε.
Σαν το γέλιο που δε σβήνει από το στόμα του παιδιού.
Πέρασε πολλά καλοκαίρια να ελπίζει.
Ήρθε ένας χειμώνας βαρύς.
Εκείνη χαμογελούσε.
Είχε χρόνια να χαμογελάσει.
Πολλές νύχτες μετά είχαν σταθεί στη μέση ενός γυμνού δωματίου.
Θα γίνει το σπίτι μας;
Ρώτησε.
Δεν αποκρίθηκε.
Έφυγαν.
Τυλίχτηκε σφιχτά με τα λευκά της χέρια.
Το άλλο πρωί εξαφανίστηκε για πάντα.
Κάποιος του μίλησε για μια άλλη πόλη που ίσως…
Αν δεν τον ρωτούσε;
Ίσως να είχε βρει την δύναμη ίσως και όχι.
Πλέον είναι ανώφελο.