Τὰ λίγα μαλλιά σου
ποῦ κλειῶ μὲς τὸ χέρι
ν’ ἁρπάξῃ τ’ ἀέρι
τοῦ κάκου ζητᾷ.

Στ’ ὡραῖο σου κεφάλι
τῆς αὔρας τὰ χνότα
ἂς παίξουν ὡς πρῶτα
μὲ τ’ ἄλλα μαλλιά.

Ἐτοῦτα θὲ νἆναι
κρυφή μου λατρεία,
κλεισμένα σὲ μία
καρδοῦλα χρυσή.

Αὐτὴν ὁ πιστός σου
γιὰ πάντα θὰ βάλῃ
ἀπάνου στὴν ἄλλη,
ποῦ ἀκέρῃα σὲ κλεῖ.