Ταπεινή ρημοκλησουλα,
πίσω από βουνού κορφή,
συ βαθιά μου μέσ’ στη σκέψη
ζεις απόμερη, κρυφή.

Σκοτεινή πάντα, χαμένη
στην απέραντη εξοχή
και κλεισμένη, του διαβάτη
δε ζητάς την προσευχή.

Το μικρό καμπαναριό σου
σ’ ενός δέντρου τα κλαριά,
που φυτρώνει εκεί σιμά σου,
κρύβει πάντα τη θωριά.

Κ’ η καμπάνα ραϊσμένη
δεν ακούστηκε μακριά.
Τώρα ρημασμένη χάμω
κοίτεται άλαλη, βαριά.

Ταπεινή ρημοκλησούλα,
δίχως πίστη εγώ ποτέ,
το θεό σου να δοξάσω
γονατίζω μπρος σ’ εσέ.