Θυμάμαι
Μα τούτο είναι δώρο
Το άσκημο νόημα του νου
Στην απελέκητη χώρα

Οι κόμποι που δένουν
Το μάρμαρο των ψυχών
Εκεί σωπαίνουν

Και βγαίνουν τα ρίγη
Ντυμένα ένα χρώμα
Λαλιάς.
Τα κύτταρα ανεβαίνουν
Την πλαγιά
Όπου γέλασε η ζωή

Ο χώρος κατοικείται
Από άσπρα ζωα
Ο ουρανός
Από λευκά πουλιά
Μια γραμμή
Ενώνει το σύμπαν
Από πλήθος σώματα
Αναβρύζουν φωνές
Και είναι ο ίσιος καιρός.