Εἶναι ὡραῖο τὸ πρόσωπό σου,
ἀγκαλὰ μελαχρινό,
μήτε χάνει, βεβαιώσου,
ἕνα θέλγητρο γι’ αὐτό.

Εἶσαι κρίνος, ἀλλ’ ἡ φύση,
πλάθοντάς σε, ὦ λυγερή,
τὴν ἀσπράδα σὤχει κλείσει
μὲς τὴν ὄμορφη ψυχή.