Στο δρόμο ακούγονται φωνές
δυο δυο οι άνθρωποι που λες φωλιές να χτίσουν βιάζονται.
Στον τοίχο παίζουνε σκιές
σε μελωδίες σιωπηλές χορεύουν κι αγκαλιάζονται.

Γιατί ποτέ μου δε θα βρω
το θάρρος να `ρθω να σου πω μακριά σου όλα τα `χασα.
Τη σιγουριά της σιωπής
να σπάσει ο ήχος μιας κραυγής που θα φωνάζει μάτωσα.

Κοίτα πως κρύφτηκε η ζωή σ’ ανείπωτο συγγνώμη
σε χίλια έλα που κρατώ φυλακισμένα ακόμη.
Κοίτα πως κρύφτηκε η καρδιά δειλά πίσω απ’ την πόρτα
γιατί πως έγινα θεριό, που σ’ έχασα, δε στο `πα.

Στο δρόμο πάλι αντηχούν
τα γέλια του και με πονούν και μέσα στο σκοτάδι μου.
Μεταμφιέζομαι ξανά
σε πλάσμα που δε σ’ αγαπά, ξανακυλώ στον Άδη μου.

Γιατί ποτέ μου δε θα βρω
το θάρρος να `ρθω να σου πω συγγνώμη για τα λάθη μου.
Στη σιγουριά του δεν μπορώ
είδωλο έναν εαυτό που σε φωνάζει αγάπη μου.

Κοίτα πως κρύφτηκε η ζωή σ’ ανείπωτο συγγνώμη
σε χίλια έλα που κρατώ φυλακισμένα ακόμη.
Κοίτα πως κρύφτηκε η καρδιά δειλά πίσω απ’ την πόρτα
γιατί πως έγινα θεριό, που σ’ έχασα, δε στο `πα.