Η άνοιξη με πήρε από το χέρι
και μ’ άφησε αλήθεια ποιος το ξέρει;
σε μι άκρη μεθυσμένη εδώ και χρόνια.
Τι κι αν μου πρόσθεσε ο χειμώνας χιόνια,
στην κώμη, στην ψυχή και στα σεντόνια.
Τα χελιδόνια , στης καρδιάς τα μέρη,
ήδη το προμηνούν το καλοκαίρι.

Της φύσης το ρόλοι δεν κάνει λάθος.
Πάντα γεννά του έρωτα το πάθος.

Η ζήση σαν τον χρόνο κάνει γύρους ,
τέλειους μελετημένους όλο χάρη.
Με μια ακρίβεια στο τέλος καταλήγει,
το νήμα που μας μέλλει να τυλίγει
με Ήλιο ή μ’ ολόγιομο φεγγάρι,
να μας κρατά παντοτινά ομήρους.

Του κόσμου το ρολόι χτυπά στο βάθος.
Πάντα η αγάπη κρύβει κάποιο λάθος.