Φοβόμουν το νερό μην τρέξει, μη χυθεί, μη στάξει.

Φοβόμουν το θυμό του, πέρναγα μέρες με τη σκέψη του,

κι είπα: θα πάω να το κλείσω στην πηγή.

Θα φράξω τη φλέβα που το κάνει να μου φεύγει.

Και το `κλεισα… μα μου `λειπε ο ήχος, η ανάσα του,

η δροσιά του… Και ξαναπήγα, το ξανάνοιξα,

άστο να τρέχει, είπα…

Θύμωσε αυτό, δεν έτρεχε, δεν κύλαγε, δεν μ’ ήθελε.

Πήγα σε πρωτομάστορες και μαθητάδες.

Κοιτάτε εδώ, τους είπα, δεν υπακούει, δεν έρχεται.

Κοιτάτε τα χαρτιά, όλα σωστά: κι αυτό;

Μ’ έπιασε πονοκέφαλος και έπεσα στο στρώμα…

Δυο μαύρα περιστέρια γουργουρίζαν στο μπαλκόνι.

Δε μ’ άφηναν να ξεχαστώ

Σηκώθηκα και τα `διωξα και μια και δυο και τρεις φορές.

Ζευγαρωμένα εκείνα πέταγαν μακριά.

Και τότε ξύπνησα καλά και ξαναπήγα στην πηγή.

Και το νερό ήταν εκεί τρεχούμενο, μουρμουριστό,

ορμητικό σαν τότε … που άσπρα εκείνα ερωτικά

σκύβαν να πιουν απ’ τη πηγή τους.