Να σου στέλνει μια ανάσα
και να πλημμυρίζει με φως
της ζωής το σκοτεινό το στενό σου.

Να υπάρχει εκεί σαν να μην έφυγε ποτέ
ο πιο άγνωστος
κι ο πιο γνωστός σου.

Λες και δεν είχαν ποτέ τους αρχή
κι ούτε τέλος θα μπορέσουν να γράψουν.

Άνθρωποι από το ίδιο υλικό
εραστές στη σκοτεινή πλευρά του κόσμου
βαθιά αγαπημένοι θα στο πω
Μια ανάσα της ζωής ακόμα δώσ’ μου.
Δώσ’ μου.

Στο βαθύ σου σκοτάδι
ζει το πιο έντονο φως
το φως το δικό σου μαζί του.

Σαν το φάρο που φέγγει
κάπου από μακριά
είναι αυτή η ζωή σου μαζί του.

Λες και δεν είχαν ποτέ τους αρχή
κι ούτε τέλος θα μπορέσουν να γράψουν

Άνθρωποι από το ίδιο υλικό
εραστές στη σκοτεινή πλευρά του κόσμου
βαθιά αγαπημένοι θα στο πω
Μια ανάσα της ζωής ακόμα δώσ’ μου.
Δώσ’ μου...